უთქმელი ამბები - ქართველი დაბრუნებული მიგრანტების ისტორიები: თამარ თორაძე

მე და ჩემი მეღლე არ წავსულვართ რაღაც ქონების შესაძენად ან ვალების გასასტუმრებლად. ორი შვილი გვყავს გარდაცვლილი და, როდესაც თბილისში მითხრეს, რომ შვილი ვეღარ მეყოლებოდა, გადავწყვიტეთ, რომ თანხა დაგვეგროვებინა და ერთი ბავშვი გვეშვილებინა, ეს იყო ჩვენი მიზანი და ამის გამო წავედით. ღმერთის წყალობით, 8 წლის შემდეგ , საბერძნეთში ჩვენი საკუთარი შვილი გაგვიჩნდა. ეს ისეთი სასწაული იყო, ვერასდროს შევძლებ სიტყვებით გადმოცემას. თუმცა, ამის შემდეგ, მეუღლეს შეექმნა ჯანმრთელობის პრობლემები; ჩამოვედით, რომ თბილისში ოპერაცია გაგვეკეთებინა. ექიმებთან კონსულტაციის შემდეგ, კვლავ წავიდა და ახლა იქ, ქარხანაში მუშაობს ოფიციალურად, თანაც მეორე, მიმტანის სამსახურსაც ითავსებს. მე და ბავშვმაც ჩავაკითხეთ, მაგრამ შვილი ვეღარ შეეგუა იქაურ გარემოს, არაფერი მოსწონდა, ბაღში არ უნდოდა სიარული. 4 წლის ასაკში გამოვუშვი საქართველოში ჩემი ოჯახის წევრებთან და ახლა, როცა მეც დავბრუნდი, აღარ მსურს შვილთან დაშორება და გაუცხოება, მიუხედავად იმისა, რომ პერსპექტივა შეიძლება იქ უკეთესი გვქონდეს.

ახლა IOM -ის მხარდაჭერით სათბური მაქვს საკუთარ სოფელში და სიძესთან ერთად ვუვლი მას. ამ ეტაპზე ქინძი მაქვს; თუ გაამართლა, მინდა მერე გავფართოვდე და მეორე სათბურიც გავაკეთო და იქ ბულგარული მოვიყვანო.

ფოტო: დინა ოგანოვა