უთქმელი ამბები - ქართველი დაბრუნებული მიგრანტების ისტორიები: ვარდო პაიკიძე

2007 წელს წავედი საბერძნეთში და 12 წელი იქ ვიყავი. ძალიან რთულად წავედი, გახსენებაც კი არ მინდა. თურქეთამდე ავტობუსით ჩავედით. უსაბუთოები სულ 9 ადამიანი ვიყავით, მერე ჩამოვედით ერთ გაჩერებაზე და იქ რამდენიმე ადამიანი დაგხვდა, წაგვიყვანეს რაღაც დანგრეულ სახლში, დაღამებამდე იქ ვიყავით, მერე ტყე-ტყე
ვიარეთ, რაღაც პატარა ბილიკი მიდიოდა. საბერძნეთს და თურქეთს რაღაც პატარა მდინარე ყოფს, ჩაგვსვეს ნავებში და გადაგვიყვანეს. მე გამიმართლა, ჩვენმა ნავმა კი დაიწყო დაძირვა, მაგრამ უკვე ნაპირთან ვიყავით და გადმოვედით, სანამ წყლით აივსებოდა. აი, ჩვენ უკან ვინც მოდიოდნენ, ჩაიძირნენ,მერე კიდევ ვიღაცის სახლში შეგვიყვანეს, საღამოს მანქანებში გადაგვანაწილეს და გაგვიყვანეს ცენტრალურ გზაზე, რომელზეც ავტობუსი უნდა გამოსულიყო. ავტობუსი რომ გამოჩნდა, გაჩერდა, უცებ შეგვსვეს საბარგულში, აი, სადაც ნივთები გადააქვთ. 12 საათი ვიმგზავრეთ ასე და ერთი ქალი გაგვეგუდა გზაში, მაგრამ, აბა, რა უნდა გვექნა, ხმასაც კი ვერ ვიღებდით.
 

ფოტო: დინა ოგანოვა